Farewell to the west now and welcome, to the east !

Zaterdag 19 februari
Zaterdag was mijn laatste dag in Warszawa, en de dag van de grote avontuurlijke treinreis naar Lublin. 's Ochtends liep ik nog even rond in Warszawa, het was koud en guur buiten, dus ben ik vooral nog enkele grote winkels binnengegaan. Een museum is er uiteindelijk niet meer van gekomen, maar er zijn zeker nog enkele dingen in Warszawa die ik wil bezoeken als het niet meer zo koud is, zoals het Joodse getto en het historisch museum.
Rond 14u ging ik terug naar het hostel, waar men een taxi voor me gebeld had. Verrassend genoeg sprak ook deze taxi-chauffeur geen woord Engels. Maar ! Hij sprak wel een aardig woordje Duits. Mijn Duits is echter niet fantastisch, dus het werd een grappig gesprekje met Duitse, Engelse en Nederlandse woorden door elkaar.
Na een korte rit die me 13 zl kostte (3,25 euro) en een waarschuwing om goed op mijn bagage te passen kwam ik aan in Warszawa Centralna.
Nu moet je weten dat dit station in niets lijkt op de stations in België en daarbovenop zijn ze er ook nog een keer aan het werken. Er is een grote stationshal, maar als je de trappen naar beneden neemt kom je terecht in een soort van ondergrondse doolhof vol kleine winkeltjes en eetstandjes. Een beetje zoals de Parijse metro, maar dan veel meer winkeltjes. Marcin had me vertelt dat ik op perron 1 moest zijn, maar ik stond nu aan de andere kant. Ik was niet helemaal zeker of dit wel hetzelfde 'perron 1' was (je weet nooit met die Polen ;-)) dus wandelde ik naar de plek die Marcin me getoond had. Dit had ik beter niet gedaan, want aan deze kant werkten de roltrappen niet. Dus moest ik, met al mijn bagage, een stilstaande roltrap afklauteren. Avontuur alom !
Eenmaal aangekomen op het perron begon ik lichtjes te stressen, stel je voor dat ik niet op het juiste perron stond... Ik vroeg dan maar even bevestiging aan een jong meisje (jonge mensen spreken vaker enkele woorden Engels) of de trein naar Lublin op dit perron stopte. Haar antwoord was "I hope so, I ride it too". Erg bemoedigend :-).
Maar de trein naar Lublin kwam wel degelijk aan op perron 1, mooi op tijd.
Toen wachtte me de volgende uitdaging: met al mijn bagage op de trein raken. Treinen (of althans deze) in Polen zien er een beetje anders uit dan bij ons. De wagons zijn verdeeld in kleine compartimentjes voor zes personen die telkens uitkomen op een smalle gang (denk aan de trein in Harry Potter). Als ik zeg 'smalle gang' dan bedoel ik echt wel een smalle gang. Nadat ik met veel moeite (en een beetje hulp) was opgestapt raakte ik amper vooruit met mijn bagage, tot grote ergernis van alle mensen achter mij natuurlijk. Gelukkig kwam er een redder in nood in tegenovergestelde richting, hij nam een deel van mijn bagage over, en zette ze in zijn compartiment (en op de bagagerekken: iets wat mij zeker niet zou gelukt zijn !). Het was ook best een geruststelling om te weten dat ik bij iemand zat die goed Engels sprak. In het compartiment zat verder nog een andere jongen die mc-donalds hamburgers at, een oudere dame en een heuse non zoals je ze bij ons nog zelden ziet.
De non zorgde echter voor een klein probleempje. Ze zat dicht bij de deur en haar soutane hing in de deuropening. Als gevolg daarvan durfde niemand de deur van het compartiment dicht te doen, je stopt toch geen soutane van een non tussen een treindeur :-D. Als ik Pools had gesproken, zou ik haar hierop gewezen hebben, maar geen van de andere passagiers vond dit blijkbaar nodig. Jammer, want met het deurtje open werd het al snel erg koud in het compartiment, de verwarming zit immers binnen en niet op de gang. De redding kwam na een drie kwartier in de vorm van de conducteur, die de non wees op het probleem. Nu weet ik ook alweer dat het kleed van een non "sótanie" is in het Pools (waarschijnlijk anders geschreven).
De tweeëneenhalf uur trein verliep verder zonder noemenswaardige avonturen. Het uitzicht vanuit de trein was op veel plekken mooi en ik had mijn e-reader en koekjes om met te vermaken :-).
Uit de trein raken verliep verrassend vlotjes, en ik heb zelfs helemaal zelf mijn bagage uit het bagagerek gekregen, de jongens waren al een aantal haltes vroeger uitgestapt. Ik heb er wel een flinke blauwe plek aan overgehouden, koffers zijn hard :-).
In het station van Lublin zou Joanna/Asia op me wachten (ik ben nog steeds niet helemaal mee met het namen-gedoe: haar naam is Joanna, maar iedereen noemt haar Asia, ik gok dat dit een soort van "verkleinnaam" is). Ik liep de gang uit (vergelijkbaar met het station in Leuven), de trap op en ging buiten zitten wachten. Pas na tien minuten wachten kreeg ik door dat er ook een klein stationsgebouw was, en dat het best mogelijk was dat Asia daar aan het wachten was. Op naar het stationsgebouw dus ! en inderdaad, daar stond Asia, met man en kind, op me te wachten.
Asia is een collega van me, zij geeft onder andere Nederlandse woordenschat aan het tweede jaar. Zelf is ze naar Gent op Erasmus gekomen en heeft ze daar Nederlands gestudeerd. Zij en haar man waren met de auto, heerlijk na al dat gesleur met de bagage ! Ze namen me eerst mee voor een korte rondleiding in de universiteit. In de lege universiteit leek de weg naar de portier en naar mijn leslokaal me vrij vanzelfsprekend, maar dat bleek maandag wel anders te zijn (zie blog maandag ;)).
Ze toonde me het bureau, een typisch klein universiteitslokaaltje met muren gevuld met boeken, een lange tafel met zes stoelen, een computer en een kopieermachine. Dit is het bureau voor alle docenten Nederlands. Ze toonde me ook de drie lokalen die gebruikt werden door de Neerlandistiek. Stel je in elk geval geen aulas voor. Drie kleine lokaaltjes zonder ramen. In één van de drie ligt een enorme stapel boeken (tot aan het plafond) gewoon op de grond, deze moeten ooit nog in de bibliotheek Neerlandistiek terecht komen, maar die bibliotheek (denk: kamertje met planken tegen de muur) is nog niet af. Ik zal hier later nog wel een keer een foto van nemen.
Verder legde ze me ook uit waar ik de sleutels van het lokaal kon krijgen, bij een portier die, verrassend !, geen woord Engels spreekt.
Na de rondleiding in de universiteit namen ze me mee naar Podzekanka (best mogelijk dat ik het verkeerd schrijf, ik zal morgen nog eens op de bushalte kijken ;)), de naam van de buurt waar ik de komende vier maanden zal wonen. Eerst toonden ze nog even de dichtsbijzijnste supermarkt: Tesco, maar meer over de Tesco later.
Aangekomen aan het gebouw waarin mijn appartement zich bevindt sukkelde ik nog even met de code voor de voordeur, maar na een paar minuten kregen we de deur toch open. Ik heb nog steeds niet uitgevogeld hoe het codesysteem precies werkt, het maakt vooral veel rare telefoon-achtige geluiden, maar ik heb me ondertussen wel bedacht dat ik ook een sleutel heb ! Die gebruik ik nu dus.
Mijn appartementje bevindt zich op de eerste verdieping, en de man van Asia bracht als een echte gentleman mijn bagage naar boven, eindelijk gedaan met sleuren ! Na nog wat laatste afspraken gingen zij terug naar huis en kon ik beginnen met uitpakken.
Goed, eindelijk 'thuis' dus. Vreemd genoeg zorgde dit voor het eerste echte gevoel van heimwee. Tot nu toe had ik heel erg een vakantiegevoel: even Warszawa bezoeken en dan weer naar huis. Nu drong het pas echt tot me door dat ik hier vier maanden lang zal wonen, en dat ik, zeker nu nog, behoorlijk alleen was. Maar goed, even vijf minuutjes traantjes en dan weer stoer zijn !
Het appartementje was snel verkend, het is niet groot, maar ik kan wel rondlopen. Je komt binnen in een soort van halletje waar een ijskast, twee keukenkasten (één op de grond en één aan de muur) en een rare schoenenkast met spiegel staan. De deur naar links leidt naar de badkamer, deze is zeker groot genoeg voor één persoon. Er is een vrij moderne douche, een toilet en een niet aangesloten lavabo :-). Over de lavabo had Rinaldo me al op voorhand ingelicht. Blijkbaar had Rinaldo een grotere lavabo gekocht, maar deze vervolgens meegenomen naar zijn nieuwe huis (in Gdansk denk ik). Deze lavabo moest dus worden aangesloten, maar iemand had de verkeerde buizen gekocht. Er moeten dus nog nieuwe buizen gekocht worden en iemand moet de lavabo komen aansluiten. Maar goed, dat zijn zorgen voor later ! Voorlopig poets ik mijn tandjes wel in de douche.
De tweede deur leidt naar de woonkamer/slaapkamer. Deze heeft de grootte van een ruime studentenkamer. Er staat een enorm ruime kleerkast (ik denk dat zelfs al mijn kleren thuis er met gemak in zouden kunnen ;)), een bijpassende ladenkast, twee bureaus, een boekenplank en een uittrekzetel. Er is ook een groot raam en aangezien ik aan de achterkant van het gebouw zit heb ik een mooi uitzicht op de tuin van het terrein. Het gordijn blijft voorlopig wel meestal dicht omdat dat enorm scheelt in warmte.
Uitpakken was verrassend snel gebeurd, hoewel ik behoorlijk veel bagage bijhad is het toch niet te vergelijken met verhuizen ofzo, echt veel spullen heb ik hier niet. Na het uitpakken was het rond 20u en ik besloot een kijkje te gaan nemen in de supermarkt. Want jaja, de Tesco is nog open om 20u, meer nog: de Tesco is 24 op 24 en 7 op 7 open. Waarom nog een nachtwinkel als je een reusachtige supermarkt hebt die altijd open is ;-).
De Tesco ligt op zo'n 500m van mijn gebouw. De supermarkt ligt op een grote parking waar zich behalve het gebouw van de supermarkt nog twee shoppingcentres en een grote BRICO-achtige winkel bevinden. De supermarkt zelf is het best te vergelijken met onze grote Carrefours. Als je binnenkomt kom je in een soort gang waar zich nog enkele andere winkeltjes bevinden (een kapper, een kledingwinkel, ...) en dan kan je langs een poortje de winkel binnen.
Enkele opvallende zaken die ik jullie wou vertellen tijdens het winkelen:

- Er is erg veel bier te vinden, maar geen wodka en voor zover ik kon zien ook geen wijn. Volgens mij koop je die ergens anders. Er zijn veel soorten Pools bier, enkele soorten Nederlands bier, maar het enige Belgische bier dat ik kon vinden was Carlsberg (is dat eigenlijk Belgisch?).
- Polen eten vooral varkensvlees. Gevogelte is ook wel vlot te vinden, maar rundsvlees neemt slechts een erg klein hoekje van de frigo's in beslag.
- Vlees is hier ontzettend goedkoop: voor 9 zl (2,25 euro) had ik 4 kipfilets (iets meer dan 500 gr).
- Er is een pizzeria in het midden van de supermarkt
- Polen bakken veel denk ik, er was een enorm aanbod aan bakspullen, van alle soorten aroma's tot allerlei instant puddings.
- Polen hebben een vreemd diepvriesassortiment. In de Tesco was er een grote diepvries vol losse bevroren stukken vis, waaruit je stukken vis kon halen en in een plastic zakje doen. Een beetje zoals fruit en groenten. In een andere supermarkt in Warszawa was er ook een stand waar je dingen zoals fishticks en inktvisringen per gewicht kon kopen.
- Wasmachines en koelkasten zijn hier verrassend goedkoop. Gemiddeld zo'n 1000 zl (250 euro), jammer dat je zo'n dingen moeilijk op het vliegtuig kunt meenemen :-).
Ik bleef toch wel een uurtje rondzwerven in de supermarkt met mijn woordenboekje (ik denk dat veel mensen me vreemd hebben bekeken ;-)). Terug thuis heb ik dan snel iets kleins gekookt. De keuken hier is gemeenschappelijk voor de hele verdieping. Er zijn die gasvuren en twee gootstenen en verder staat de helft van de keuken vol met allerlei voedsel, een beetje vreemd. Daarna heb ik nog even een serie gekeken en ben ik gaan slapen. Erg boeiend dus ;).
Zondag werd ik al vroeg wakker. Zoals ik al eerder vertelde wordt het behoorlijk vroeg licht in Polen (ik heb het precieze uur nog niet kunnen vaststellen, maar om kwart voor zeven is het al volledig licht ;)) en mijn biologische klok lijkt zich daaraan aan te passen.
Mijn zondag was niet zo avontuurlijk, dus zal ik er in dezelfde blogpost kort iets over schrijven.
Op zondag kwam ineens het volle besef dat ik de volgende dag echt wel zou moeten gaan lesgeven en ben ik dus volop in mijn lesvoorbereidingen gevlogen. Vrij lastig zonder internet in elk geval ! Eerst heb ik het handboek 'Vanzelfsprekend' doorgenomen tot het punt waar de studenten momenteel zitten en heb ik een samenvatting gemaakt van wat ze allemaal geleerd hebben en dus zouden moeten beheersen. Ikzelf moet geen les geven uit dit boek, maar ik zou mijn conversatielessen wel graag aansluiten op de leerstof die ze net gezien hebben.
Als pauze ben ik nog een keer naar de Tesco gewandeld. Ik heb nu ook één van de andere galerieën eens bezocht (vooral kledingwinkels) en heb een Poolse simkaart gekocht. Ik begrijp weinig van wat er op de verpakking staat, ik weet niet hoe ik mijn belwaarde kan controleren en ik weet niet wat de tarieven zijn, maar goed, ik kan bellen/smsen binnen Polen. Poolse simkaarten hebben trouwens vreemd genoeg geen pincode, iedereen kan m'n gsm nu aanzetten en gebruiken.
In de Tesco kocht ik nog wat basisbenodigdheden en ook wat schriften en schrijfgerei, altijd handig als leerkracht dacht ik zo ;-). Ik ben ook eens naar de lokale electrowinkel gaan kijken of ik daar toevallig geen oplader voor mijn fototoestel kon kopen, maar dat leek me niet het geval te zijn. Ze verkochten wel losse oplaadbare lithium batterijen, maar geen laders.
En dat was zo ongeveer mijn zondag. Mijn avonturen op de KUL op maandag kunnen jullie lezen in mijn volgende blog !